در این روزگاران، مردم چهار گروه‏اند:

- گروهى اگر دست به فساد نمى‏زنند، براى این است که، روحشان ناتوان، و شمشیرشان کند، و امکانات مالى، در اختیار ندارند.

- گروه دیگر، آنان که شمشیر کشیده، و شرّ و فسادشان را آشکار کرده‏اند، لشکرهاى پیاده و سواره خود را گرد آورده، و خود آماده کشتار دیگرانند. دین را براى به دست آوردن مال دنیا تباه کردند که یا رییس و فرمانده گروهى شوند، یا به منبرى فرا رفته، خطبه بخوانند. چه بد تجارتى، که دنیا را بهاى جان خود بدانى، و با آنچه که در نزد خداست معاوضه نمایى.

- گروهى دیگر، با اعمال آخرت، دنیا را مى‏طلبند، و با اعمال دنیا در پى کسب مقام‏هاى معنوى آخرت نیستند، خود را کوچک و متواضع جلوه مى‏دهند. گام‏ها را ریاکارانه و کوتاه بر مى‏دارند، دامن خود را جمع کرده، خود را همانند مؤمنان واقعى مى‏آرایند، و پوشش الهى را وسیله نفاق و دو رویى و دنیا طلبى خود قرار مى‏دهند.

- و برخى دیگر، با پستى و ذلّت و فقدان امکانات، از به دست آوردن قدرت محروم مانده‏اند، که خود را به زیور قناعت آراسته، و لباس زاهدان را پوشیده‏اند. اینان هرگز، در هیچ زمانى از شب و روز، از زاهدان راستین نبوده‏اند. 

وصف پاکان در جامعه مسخ شده 
در این میان گروه اندکى باقى مانده‏اند که یاد قیامت، چشم‏هایشان را بر همه چیز فرو بسته، و ترس رستاخیز، اشک‏هایشان را جارى ساخته است، برخى از آنها از جامعه رانده شده، و تنها زندگى مى‏کنند، و برخى دیگر ترسان و سرکوب شده یا لب فرو بسته و سکوت اختیار کرده‏اند، بعضى مخلصانه همچنان مردم را به سوى خدا دعوت مى‏کنند، و بعضى دیگر گریان و دردناکند که تقیّه و خویشتن دارى، آنان را از چشم مردم انداخته است، و ناتوانى وجودشان را فرا گرفته گویا در دریاى نمک فرو رفته‏اند، دهن‏هایشان بسته، و قلب‏هایشان مجروح است، آنقدر نصیحت کردند که خسته شدند، از بس سرکوب شدند، ناتوانند و چندان که کشته دادند، انگشت شمارند.

*خطبه32 نهج البلاغه